Agentschap Opgroeien

Als we ondersteuning en hulp voor kinderen, jongeren en gezinnen ‘vroeger’ en ‘nabijer’ willen maken, dan komt al snel een nieuwe term op de proppen: bijschakelen. Het lijkt het nieuwe toverwoord dat in de plaats komt van het klassieke ‘verwijzen’. We moeten stoppen met kinderen en jongeren van de ene hulp naar de andere te verwijzen, want dat zorgt in de praktijk te vaak voor breuken. We moeten net het omgekeerde doen: de ondersteuning of de hulp die nodig is, erbij halen zonder de band door te knippen. Stoppen met de estafette-logica en in de plaats daarvan kinderen en jongeren vasthouden zolang dat nodig is en met diegenen die nodig zijn.
Maar is die omslag zo simpel? Wie of wat schakel je dan zoal bij, en vooral waarom? Hoe zit dat dan met ons landschap van hulp en ondersteuning dat gebaseerd is op heel wat uiteenlopende expertises? Kunnen we zomaar de ene term (verwijzen) inruilen voor een andere (bijschakelen) zonder na te denken over hoe de hulp en ondersteuning zelf verkaveld is? Wat betekent dit voor de verhouding tussen ‘generalisten’ en ‘specialisten’? En wat vinden kinderen, jongeren en ouders zelf over al dat bij-geschakel?
In dit oplossingslab presenteren we geen antwoorden op die vragen maar willen we daar samen met de deelnemers op ingaan. De bedoeling is om kansen en risico’s te zien, ervaringen uit te wisselen, uitdagingen te formuleren… Kortom, om te verkennen wat bijschakelen zo anders maakt en welke spiegel ons dit voorhoudt.